donderdag 7 oktober 2010

Big in Japan!

'You people eat rice too?!'

Jup, met deze vraag kwamen 2 Chinezen naar ons toe toen ze zagen dat Aniek rijst aan het eten was. Ik snap dat het een wereldschokkend beeld voor ze was. Ik moet zeggen, na deze vraag naar ons gericht te hebben gekregen, kan ik naar huis gaan. Je kunt er niet omheen, er komt geen betere vraag dan deze...

In ieder geval, geen filmpje deze keer. Er staat nog een filmpje van Tokyo te wachten om aan elkaar geplakt te worden, maar om een lang verhaal kort te maken: daar heb ik Aranka voor nodig en die, plus de benodigde tijd, heb ik niet echt voor handen gehad de laatste tijd. Voornamelijk de tijd niet. Dus jullie moeten me maar op deze manier volgen.

Waar zal ik beginnen?! Nadat we uit Tokyo vertrokken zijn (met de Shinkansen, en wat gaat dat ding snel!), kwamen we vorige week woensdag (ik kan er een dag naast zitten) aan in Nagasaki. Ik zal niet in detail treden, en het verhaal maar weer oppakken bij mijn appartementje. We zitten hier in een heel nieuw gebouw en daardoor leef ik hier in pure luxe! Nouja, dat wil zeggen dat we een grote badkamer, goed uitgeruste woonkamer/keuken-combinatie en teveel apparaten die tegen je praten hebben. De kamer zelf is niet heel erg groot en bestaat voornamelijk uit ruimte die je niet kan gebruiken. Ruimte die je wel wilt gebruiken (om je kleding op te bergen, bijvoorbeeld) heeft hij niet zoveel. Desalniettemin is het ruim genoeg om een jaar lang te overleven. De douche is groot, dus dat is erg handig en fijn. En ohja, de bedden hier kunnen wel wat zachter. Dit valt een beetje tegen. Wat ook tegenvalt is het feit dat we nog geen internet op onze kamer hebben. Dit hebben we nu alleen in de lobby, die volgepropt is met Chinezen en Koreanen die nogal graag het internet gebruiken om series te downloaden. Niet echt ideaal voor de andere gebruikers, aangezien je snelheid er nogal van omlaag gaat. Desalniettemin wil ik wel nog even zeggen dat de appartementen zeker niet tegenvallen!!

Vandaag (donderdag) zijn de lessen op de universiteit begonnen. Van te voren moesten wij een placement test doen die ons niveau zou bepalen en ons in de bijbehorende groepjes zou plaatsen. Mijn uitslag: intermediate 1. En dat is jammer, want ik had vandaag het gevoel dat ik alles wel al een keertje gehad had. Nu is herhaling op z'n tijd natuurlijk geen crime, maar als dit een half jaar lang zo doorgaat, zal ik me toch maar eens moeten gaan focussen op het zoeken naar clubje, want dan ga ik erg veel tijd over hebben. Hmmm, misschien een moment om mijn gitaarlessen weer eens op te pakken?
Het overgrote deel van de Nederlanders zit overigens op het niveau van intermediate 2, en ook zij hebben het gevoel dat er veel herhaald wordt. Achja, veel met Japanners gaan praten dan!

En mogelijkheden om dat te doen zijn er hier in Japan echt heel erg veel! Nu zul je zeggen dat dat niet vreemd is, aangezien ik in Japan ben. Maar dat bedoel ik niet. Wat ik wilde zeggen is dat we hier al heel erg veel ondernemen! We hebben allen een tutor gekregen, een mentor die je helpt met dingen regelen. Dat is vooral in het begin erg handig, want een bankrekening openen in het Japans is misschien toch wel een beetje vervelend. Niet in de minste plaats omdat je niet weet waar je alles kan vinden en welke bank het gunstigst is. Maar met deze tutors zijn we al veel avonden weggeweest. Zo zijn we gaan karaoke-en, samen gaan eten en drinken en zijn we middagen op stap geweest. Ook hebben we al een aantal Japanners in het wild ontmoet. Deze herkende onze huidskleur en vroegen ons of we mensen van vorig jaar kenden. Het waren wel de stoerste kinderen van de school die dat vroegen, want we blijven natuurlijk erg eng!

Om een lang verhaal niet nog langer te maken zal ik er maar eens een eind aan breien. Maar niet voordat ik concluderend heb gesteld dat ik hier tot nu toe geen moment stilzit! We moeten natuurlijk vooral in het begin erg veel regelen. Als er eenmaal een ritme ontstaat zal dat wel veranderen, maar op dit moment zit mijn agenda al weer volgepland met introductieavondjes/welkomstfeestjes/festivals (jup, we zitten er midden in eentje nu!).

Sorry voor het lange verhaal, en het feit dat ik pas zo laat iets heb laten weten.
Geef iedereen daar maar een dikke kus en een stevige knuffel van me!

Jeroentje

6 opmerkingen:

  1. Wat ik gehoord heb van veel mensen is dat het niveau sowieso nooit echt hoog is geweest..?

    People with first-hand experience - Feel free to contradict me.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Blogposts zonder filmpje zijn ook leuk hoor :)
    Super om te horen dat je het zo naar je zin hebt en nog druk ben - al die welkomstfeestjes zijn natuurlijk supertof!
    Hoe is jouw mentor?

    Veel succes nu de colleges begonnen zijn en veel plezier met alle feestjes die nog gaan komen; ik kijk uit naar een momentje om even te skypen!

    Diana

    BeantwoordenVerwijderen
  3. fijn dat het goed met je gaat, jammer als je daar je gitaarkunsten gaat verbeteren dat kan hier ook nog altijd, ik zou wat nuttigers gaan leren in Japan. bv. Japans hahahaha
    xxx Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zou zeggen : schop die chinezen / koreanen van hun stoel af, en pik die computer /netwerk maar gewoon in XD ...
    anders een maximale tijd instellen met een kookwekker :P

    anyway.. good luck met de lessen verder... en kom snel met jouw filmpjes!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leuk te horen dat alles goed gaat. misschien is het wel goed als je tijd overhoud. Denk dat je met ervaring daar meer leert als op welke school dan ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. lieve jeroen
    ik heb gezien dt alle goed met je gaat! ik had niet anders verwacht! ik mis je heel erg,dat wel!
    veel liefs,dikke kus en een dikke knuffel van mij! xxx

    BeantwoordenVerwijderen