Misschien ben ik toch te lui om een blog bij te houden.
Het heeft weer te lang op zich laten wachten, maar zal nu toch maar mijn belevenissen weer op internet zetten! Weer geen filmpjes deze keer. Heb nog steeds geen internet en ook al wordt er aan gewerkt, het laat nog wel even op zich wachten. Ik ben nog wel dingen aan het filmen, dus als het internet er is, zal ik wel heeeel veel tegelijk op internet zetten. Dus plan maar vast een popcornavondje!
Om een lang verhaal kort te maken; het echte leven in Nagasaki is al lekker aan de gang. Daarmee bedoel ik dat het vakantiegevoel er op het moment al af is en de dagen van huiswerk, sporten en regelmaat weer begonnen zijn. Oke, toch even afkloppen. Ik kan het niet echt huiswerk noemen. En de lessen zijn nog steeds niet echt moeilijk. Maar het is ook wel leuk om in de klas te slapen, zo af en toe op te kijken om het juiste antwoord te geven om vervolgens weer door te gaan met kanji oefenen, nutteloze Chinese zinnen te leren (ik kan nu al vragen of iemand mijn vader is, aan iemand vertellen dat ie mooie bananen/borsten/schoenen heeft en iemand waarschuwen dat er een panda aankomt) of de Chinees naast me uit te leggen waar het over gaat. Verder blijft het wel leuk om opstellen te schrijven in het Japans. Niet alleen omdat je dan toch jezelf van je beste kant wil laten zien qua grammatica, soms ook om lekker poetisch met de taal aan de slag te gaan (tja, met het niveau van mijn lessen moet je de uitdaging soms toch maar in originaliteit zoeken).
En ik heb nu toch echt een baantje gekregen! Ik ben officieel een docent Engels! Jeroen-sensei... Dat klinkt nog niet heel erg verkeerd, al zeg ik het zelf! Ik geef nu een dame van in de 30 les, maar dat is maar 1 keer in de 2 weken. Ik hoop dus snel mijn harem uit te breiden! Het is heel erg gaaf om te doen en zeker goed voor mijn Japans! En zo'n extra zakcentje is toch ook niet ongewenst! En het is stiekem ook wel leuk om zinnen te verbeteren als 'a uuman is throwing dust'.
En om nog even over wat langer geleden te spreken; vorige week heb ik een presentatie mogen doen over Nederland op een Japanse basisschool. Dat was echt ongelooflijk gaaf om te doen. In het begin wel even slikken, want we hadden met zijn 3-en een presentatie voorbereid en het bleek toen we daar aankwamen dat we individueel de volledige presentatie moesten doen. Dat werd dus een hoop improvisatie! Maar het was het dubbel en dwars waard. De kinderen waren zo enthousiast en lief! We werden helemaal in de watten gelegd en de middag begon met allemaal presentaties over Japan die de basisschoolleerlingen aan ons gaven. Ik heb zelfs mooie souveniers mee mogen nemen! En op zich maakte het daarna ook niet uit wat je over je eigen land zei. Alles was goed en interessant en leuk. En het is ook wel erg gaaf om een hele klas kleine Japannertjes in koor 'boerenkool' en 'stroopwafel' te horen zeggen!
Ook ben ik bij de volleybalclub gegaan. Hoewel ik eerst bij de gitaarclub wilde, ben ik toch maar van dat idee afgestapt. Ik vind de verplichte 600 euro voor een gitaar toch wel een beetje duur. Het leek me dus maar beter, ook om de drempel te verlagen, om bij een clubje te gaan waar ik al een beetje verstand van heb. En als we dan over sport praten, kom je al snel bij volleybal uit! Zo ben ik nu alleen de gaijin (buitenlander) in plaats van de gaijin die ook nog eens niks kan van het clubje waar hij bij is gegaan.
Het is een clubje waarbij we 2 keer in de week (woensdag en zaterdag) met zijn alle 3 uur lang wedstrijdjes spelen. Oke, niet echt 3 uur lang. De tijd wordt opgedeeld in helften. Een voor de jongens, en een voor de meisjes. Zo heb ik ook nog tijd om te praten met iedereen! Het is heel relaxt, zonder verplichtingen en niks moet. Precies wat ik zocht dus!
En het weer begint eindelijk een beetje af te nemen! Heel plotseling ook! Het is van heel erg warm naar nat en koud gegaan. De herfst heeft ook hier eindelijk zijn intocht gedaan! Brrr, toch maar tijd om die jas eens een keer uit de kast te halen!
En ik heb een telefoon gekocht! Het is dezelfde als iedereen heeft (alleen is die van mij mooi lichtblauw). Ik ben nu dus ook via mijn telefoon te mailen (in Japan werkt het sms-systeem als een e-mailsysteen. Iedereen krijgt dus bij zijn telefoon ook een eigen e-mailadres. Deze is ook via de normale computer te mailen). Ik ben nu te bereiken op eindbaas@softbank.ne.jp :)
Verder blijft het programma hier spannend! Donderdag hebben we een uitwisseling met een Japanse middelbare school. Zaterdag gaan we op expeditie naar Unzen en t stadje Shimabara, wat een belangrijke plek was in de Japanse geschiedenis. Volgende week zaterdag gaan we naar het Peacepark en het atoombommuzeum. Daar heb ik al erg veel zin in! Vind de Tweede Wereldoorlog vanuit Japans perspectief heel erg interessant, dus ben erg benieuwd! We krijgen daar namelijk ook informatie van iemand die de atoomexplosie heeft meegemaakt en overleefd!
En last but not least, ik heb gelukkig nog niet het gevoel dat ik naar huis wil! Ik spreek genoeg Japans om me te redden hier, dus het is niet zo dat ik me helemaal lost in translation voel. En ik ben hier met hele leuke mensen hier. Ik ga hier naar school en ik woon hier. Dat is eigenlijk het overheersende gevoel. Blijkbaar heb ik niet zo'n moeite met settelen op een andere plek. En dat is waarschijnlijk ook wel goed ook! XD
Zo, dit bericht is toch wel iets langer geworden dan ik had gedacht. Ik hoop in ieder geval dat niemand in slaap gevallen is in de tussentijd! Ik ga er nu in ieder geval weer vandoor, want ik heb nog wat informatie aan te horen over de toekomstige uitstapjes en moet daarna weer terug naar de telefoonwinkel. Ik werd gister namelijk opgebeld door de man die me mijn telefoon verkocht had. Hij was vergeten mij een adapter te verkopen (die koop je hier om een of andere reden apart).
Tot snel weer!
En blijf reageren! Ik vind het nog steeds leuk om te zien wie dit allemaal leest!
Groetjes en kusjes
Jeroen
dinsdag 26 oktober 2010
zondag 10 oktober 2010
Revenge of the Nerds - Tokyo Style
ER IS WEER EEN NIEUWE VIDEO! ECHT WAAR? JA, ECHT WAAR! IK KAN HET NIET GELOVEN! NEE, IK OOK NIET!
Maar toch is 't zo, dames en heren. Oké, toegegeven. De video gaat over dag 4 en dag 5 van mijn wonderlijke reis door dit magistrale land en ik zit op het moment van typen toch wel al op dag 17. Desalniettemin, deze video lag al zo lang te wachten en ik heb nu eindelijk het moment gevonden om hem dan toch maar op internet te zetten.
WOUT, DEZE IS SPECIAAL VOOR JOU!
Het viel me trouwens achteraf op dat het enige dat Hasumi zegt in het filmpje is haar eigen naam. Ze kan ook andere dingen zeggen! En dan nog iets dat ik heel erg typisch vond: let even op het achtergrondmuziekje dat er draait als Ernst zijn 'te grote schoenen' aan heeft. Haha, het zo ongelooflijk typische muziekje heeft ook Azië zelf getroffen! Ik vraag me af of de Chinese restaurants in Nederland dan toch authentieker zijn dan ik altijd gedacht heb...
De Book-Off store waar we geweest zijn was trouwens echt een heiligdom als het gaat om tweedehands boeken, films, muziek en games. Ik heb nog nooit zoveel nostalgische gevoelens gehad als in die winkel! Overigens, het valt me op dat in Japan sowieso heel veel oude cd's nog gewoon in de winkel liggen! Ik noem een Hybrid Theory van Linkin Park, of oude Sum 41 cd's.
En de ietwat ongezonde okonomiyaki is toch nog steeds mijn favoriete Japanse gerecht! En dan was de okonimiyaki uit het filmpje ook nog kimchi okonomiyaki! Om nom nom nom nom!
Oke, genoeg nostalgie. Laten we het weer over het heden hebben. Het is nu zondagmiddag en ik zit hier lekker in de lobby te genieten van mijn internet. Het zonnetje schijnt, dus de kans is groot dat ik vandaag nog wel lekker naar buiten ga. Vanavond hebben we een welkomstfeestje van alle nieuwe internationale studenten (georganiseerd door o.a. Jin). Ook de mentoren komen!
Met die mentoren zijn we gister naar het Kunchi festival geweest. Dit festival staat in het teken van de handelsrelaties die Nagasaki met vooral China en Portugal gehad heeft (verbeter me indien nodig XD) en tijdens dit festival staat het hele centrum vol met kraampjes vol met allerlei lekkernijen en is er zelfs de mogelijkheid naar heeeele kleine schildpadden te vissen (die je, mits het je lukt er een te vangen, ook mee naar huis mag nemen).
Ook zijn er overal authentiek Japanse optredens te bewonderen. Denk aan dansende geisha's, door de straten 'vliegende' draken en grote boten die door de straten gedragen worden. Vaak werd dit alles begeleid door typisch Japanse Taiko-drummuziek! Echt een heel erg gaaf festival. Overigens, ik denk dat op dit moment mijn favoriete plek in Nagasaki toch wel de haven is. Wat was het ongelooflijk gaaf om zittend aan de kade van het uitzicht te genieten!
Jammer dat we pas in de middag konden gaan, want de ochtend was volgepland door de universiteit. Zij vonden het belangrijk dat we nog wat regels te horen kregen over 'hoe veilig te leven in Japan' en 'hoe zet je je vuilnis buiten in Japan'. Ach, het was een mooi moment om je slaaptekort in te halen.
De avond was gevuld met vooral veel alcohol en vrolijkheden. Damn, eigenlijk toch wel jammer dat ik mijn camera niet heb meegenomen. Aranka had dat overigens wel, dus de kans bestaat dat er op haar blog filmpjes komen te staan. Anders ben ik natuurlijk graag bereid ze van haar te stelen. Houd het dus in de gaten!
En nu dan toch 'slecht' nieuws! We hebben gister te horen gekregen dat we nog maar anderhalve week internet in de lobby hebben. Er wordt wel gewerkt aan een dealtje om op je kamer internet te krijgen, maar daar moeten we nog wel even op wachten! Ik kan dus nog niet beloven hoe vaak er filmpjes op internet verschijnen in de nabije toekomst...
Maar ik denk dat ik weer het zonnetje op ga zoeken.
Groetjes en kusjes en knuffels uit Japan!
Jeroen
PS: Blijf commenten! Ik vind het leuk om te zien wie er allemaal mijn filmpjes ziet en mijn berichten leest!
Maar toch is 't zo, dames en heren. Oké, toegegeven. De video gaat over dag 4 en dag 5 van mijn wonderlijke reis door dit magistrale land en ik zit op het moment van typen toch wel al op dag 17. Desalniettemin, deze video lag al zo lang te wachten en ik heb nu eindelijk het moment gevonden om hem dan toch maar op internet te zetten.
WOUT, DEZE IS SPECIAAL VOOR JOU!
Het viel me trouwens achteraf op dat het enige dat Hasumi zegt in het filmpje is haar eigen naam. Ze kan ook andere dingen zeggen! En dan nog iets dat ik heel erg typisch vond: let even op het achtergrondmuziekje dat er draait als Ernst zijn 'te grote schoenen' aan heeft. Haha, het zo ongelooflijk typische muziekje heeft ook Azië zelf getroffen! Ik vraag me af of de Chinese restaurants in Nederland dan toch authentieker zijn dan ik altijd gedacht heb...
De Book-Off store waar we geweest zijn was trouwens echt een heiligdom als het gaat om tweedehands boeken, films, muziek en games. Ik heb nog nooit zoveel nostalgische gevoelens gehad als in die winkel! Overigens, het valt me op dat in Japan sowieso heel veel oude cd's nog gewoon in de winkel liggen! Ik noem een Hybrid Theory van Linkin Park, of oude Sum 41 cd's.
En de ietwat ongezonde okonomiyaki is toch nog steeds mijn favoriete Japanse gerecht! En dan was de okonimiyaki uit het filmpje ook nog kimchi okonomiyaki! Om nom nom nom nom!
Oke, genoeg nostalgie. Laten we het weer over het heden hebben. Het is nu zondagmiddag en ik zit hier lekker in de lobby te genieten van mijn internet. Het zonnetje schijnt, dus de kans is groot dat ik vandaag nog wel lekker naar buiten ga. Vanavond hebben we een welkomstfeestje van alle nieuwe internationale studenten (georganiseerd door o.a. Jin). Ook de mentoren komen!
Met die mentoren zijn we gister naar het Kunchi festival geweest. Dit festival staat in het teken van de handelsrelaties die Nagasaki met vooral China en Portugal gehad heeft (verbeter me indien nodig XD) en tijdens dit festival staat het hele centrum vol met kraampjes vol met allerlei lekkernijen en is er zelfs de mogelijkheid naar heeeele kleine schildpadden te vissen (die je, mits het je lukt er een te vangen, ook mee naar huis mag nemen).
Ook zijn er overal authentiek Japanse optredens te bewonderen. Denk aan dansende geisha's, door de straten 'vliegende' draken en grote boten die door de straten gedragen worden. Vaak werd dit alles begeleid door typisch Japanse Taiko-drummuziek! Echt een heel erg gaaf festival. Overigens, ik denk dat op dit moment mijn favoriete plek in Nagasaki toch wel de haven is. Wat was het ongelooflijk gaaf om zittend aan de kade van het uitzicht te genieten!
Jammer dat we pas in de middag konden gaan, want de ochtend was volgepland door de universiteit. Zij vonden het belangrijk dat we nog wat regels te horen kregen over 'hoe veilig te leven in Japan' en 'hoe zet je je vuilnis buiten in Japan'. Ach, het was een mooi moment om je slaaptekort in te halen.
De avond was gevuld met vooral veel alcohol en vrolijkheden. Damn, eigenlijk toch wel jammer dat ik mijn camera niet heb meegenomen. Aranka had dat overigens wel, dus de kans bestaat dat er op haar blog filmpjes komen te staan. Anders ben ik natuurlijk graag bereid ze van haar te stelen. Houd het dus in de gaten!
En nu dan toch 'slecht' nieuws! We hebben gister te horen gekregen dat we nog maar anderhalve week internet in de lobby hebben. Er wordt wel gewerkt aan een dealtje om op je kamer internet te krijgen, maar daar moeten we nog wel even op wachten! Ik kan dus nog niet beloven hoe vaak er filmpjes op internet verschijnen in de nabije toekomst...
Maar ik denk dat ik weer het zonnetje op ga zoeken.
Groetjes en kusjes en knuffels uit Japan!
Jeroen
PS: Blijf commenten! Ik vind het leuk om te zien wie er allemaal mijn filmpjes ziet en mijn berichten leest!
donderdag 7 oktober 2010
Big in Japan!
'You people eat rice too?!'
Jup, met deze vraag kwamen 2 Chinezen naar ons toe toen ze zagen dat Aniek rijst aan het eten was. Ik snap dat het een wereldschokkend beeld voor ze was. Ik moet zeggen, na deze vraag naar ons gericht te hebben gekregen, kan ik naar huis gaan. Je kunt er niet omheen, er komt geen betere vraag dan deze...
In ieder geval, geen filmpje deze keer. Er staat nog een filmpje van Tokyo te wachten om aan elkaar geplakt te worden, maar om een lang verhaal kort te maken: daar heb ik Aranka voor nodig en die, plus de benodigde tijd, heb ik niet echt voor handen gehad de laatste tijd. Voornamelijk de tijd niet. Dus jullie moeten me maar op deze manier volgen.
Waar zal ik beginnen?! Nadat we uit Tokyo vertrokken zijn (met de Shinkansen, en wat gaat dat ding snel!), kwamen we vorige week woensdag (ik kan er een dag naast zitten) aan in Nagasaki. Ik zal niet in detail treden, en het verhaal maar weer oppakken bij mijn appartementje. We zitten hier in een heel nieuw gebouw en daardoor leef ik hier in pure luxe! Nouja, dat wil zeggen dat we een grote badkamer, goed uitgeruste woonkamer/keuken-combinatie en teveel apparaten die tegen je praten hebben. De kamer zelf is niet heel erg groot en bestaat voornamelijk uit ruimte die je niet kan gebruiken. Ruimte die je wel wilt gebruiken (om je kleding op te bergen, bijvoorbeeld) heeft hij niet zoveel. Desalniettemin is het ruim genoeg om een jaar lang te overleven. De douche is groot, dus dat is erg handig en fijn. En ohja, de bedden hier kunnen wel wat zachter. Dit valt een beetje tegen. Wat ook tegenvalt is het feit dat we nog geen internet op onze kamer hebben. Dit hebben we nu alleen in de lobby, die volgepropt is met Chinezen en Koreanen die nogal graag het internet gebruiken om series te downloaden. Niet echt ideaal voor de andere gebruikers, aangezien je snelheid er nogal van omlaag gaat. Desalniettemin wil ik wel nog even zeggen dat de appartementen zeker niet tegenvallen!!
Vandaag (donderdag) zijn de lessen op de universiteit begonnen. Van te voren moesten wij een placement test doen die ons niveau zou bepalen en ons in de bijbehorende groepjes zou plaatsen. Mijn uitslag: intermediate 1. En dat is jammer, want ik had vandaag het gevoel dat ik alles wel al een keertje gehad had. Nu is herhaling op z'n tijd natuurlijk geen crime, maar als dit een half jaar lang zo doorgaat, zal ik me toch maar eens moeten gaan focussen op het zoeken naar clubje, want dan ga ik erg veel tijd over hebben. Hmmm, misschien een moment om mijn gitaarlessen weer eens op te pakken?
Het overgrote deel van de Nederlanders zit overigens op het niveau van intermediate 2, en ook zij hebben het gevoel dat er veel herhaald wordt. Achja, veel met Japanners gaan praten dan!
En mogelijkheden om dat te doen zijn er hier in Japan echt heel erg veel! Nu zul je zeggen dat dat niet vreemd is, aangezien ik in Japan ben. Maar dat bedoel ik niet. Wat ik wilde zeggen is dat we hier al heel erg veel ondernemen! We hebben allen een tutor gekregen, een mentor die je helpt met dingen regelen. Dat is vooral in het begin erg handig, want een bankrekening openen in het Japans is misschien toch wel een beetje vervelend. Niet in de minste plaats omdat je niet weet waar je alles kan vinden en welke bank het gunstigst is. Maar met deze tutors zijn we al veel avonden weggeweest. Zo zijn we gaan karaoke-en, samen gaan eten en drinken en zijn we middagen op stap geweest. Ook hebben we al een aantal Japanners in het wild ontmoet. Deze herkende onze huidskleur en vroegen ons of we mensen van vorig jaar kenden. Het waren wel de stoerste kinderen van de school die dat vroegen, want we blijven natuurlijk erg eng!
Om een lang verhaal niet nog langer te maken zal ik er maar eens een eind aan breien. Maar niet voordat ik concluderend heb gesteld dat ik hier tot nu toe geen moment stilzit! We moeten natuurlijk vooral in het begin erg veel regelen. Als er eenmaal een ritme ontstaat zal dat wel veranderen, maar op dit moment zit mijn agenda al weer volgepland met introductieavondjes/welkomstfeestjes/festivals (jup, we zitten er midden in eentje nu!).
Sorry voor het lange verhaal, en het feit dat ik pas zo laat iets heb laten weten.
Geef iedereen daar maar een dikke kus en een stevige knuffel van me!
Jeroentje
Jup, met deze vraag kwamen 2 Chinezen naar ons toe toen ze zagen dat Aniek rijst aan het eten was. Ik snap dat het een wereldschokkend beeld voor ze was. Ik moet zeggen, na deze vraag naar ons gericht te hebben gekregen, kan ik naar huis gaan. Je kunt er niet omheen, er komt geen betere vraag dan deze...
In ieder geval, geen filmpje deze keer. Er staat nog een filmpje van Tokyo te wachten om aan elkaar geplakt te worden, maar om een lang verhaal kort te maken: daar heb ik Aranka voor nodig en die, plus de benodigde tijd, heb ik niet echt voor handen gehad de laatste tijd. Voornamelijk de tijd niet. Dus jullie moeten me maar op deze manier volgen.
Waar zal ik beginnen?! Nadat we uit Tokyo vertrokken zijn (met de Shinkansen, en wat gaat dat ding snel!), kwamen we vorige week woensdag (ik kan er een dag naast zitten) aan in Nagasaki. Ik zal niet in detail treden, en het verhaal maar weer oppakken bij mijn appartementje. We zitten hier in een heel nieuw gebouw en daardoor leef ik hier in pure luxe! Nouja, dat wil zeggen dat we een grote badkamer, goed uitgeruste woonkamer/keuken-combinatie en teveel apparaten die tegen je praten hebben. De kamer zelf is niet heel erg groot en bestaat voornamelijk uit ruimte die je niet kan gebruiken. Ruimte die je wel wilt gebruiken (om je kleding op te bergen, bijvoorbeeld) heeft hij niet zoveel. Desalniettemin is het ruim genoeg om een jaar lang te overleven. De douche is groot, dus dat is erg handig en fijn. En ohja, de bedden hier kunnen wel wat zachter. Dit valt een beetje tegen. Wat ook tegenvalt is het feit dat we nog geen internet op onze kamer hebben. Dit hebben we nu alleen in de lobby, die volgepropt is met Chinezen en Koreanen die nogal graag het internet gebruiken om series te downloaden. Niet echt ideaal voor de andere gebruikers, aangezien je snelheid er nogal van omlaag gaat. Desalniettemin wil ik wel nog even zeggen dat de appartementen zeker niet tegenvallen!!
Vandaag (donderdag) zijn de lessen op de universiteit begonnen. Van te voren moesten wij een placement test doen die ons niveau zou bepalen en ons in de bijbehorende groepjes zou plaatsen. Mijn uitslag: intermediate 1. En dat is jammer, want ik had vandaag het gevoel dat ik alles wel al een keertje gehad had. Nu is herhaling op z'n tijd natuurlijk geen crime, maar als dit een half jaar lang zo doorgaat, zal ik me toch maar eens moeten gaan focussen op het zoeken naar clubje, want dan ga ik erg veel tijd over hebben. Hmmm, misschien een moment om mijn gitaarlessen weer eens op te pakken?
Het overgrote deel van de Nederlanders zit overigens op het niveau van intermediate 2, en ook zij hebben het gevoel dat er veel herhaald wordt. Achja, veel met Japanners gaan praten dan!
En mogelijkheden om dat te doen zijn er hier in Japan echt heel erg veel! Nu zul je zeggen dat dat niet vreemd is, aangezien ik in Japan ben. Maar dat bedoel ik niet. Wat ik wilde zeggen is dat we hier al heel erg veel ondernemen! We hebben allen een tutor gekregen, een mentor die je helpt met dingen regelen. Dat is vooral in het begin erg handig, want een bankrekening openen in het Japans is misschien toch wel een beetje vervelend. Niet in de minste plaats omdat je niet weet waar je alles kan vinden en welke bank het gunstigst is. Maar met deze tutors zijn we al veel avonden weggeweest. Zo zijn we gaan karaoke-en, samen gaan eten en drinken en zijn we middagen op stap geweest. Ook hebben we al een aantal Japanners in het wild ontmoet. Deze herkende onze huidskleur en vroegen ons of we mensen van vorig jaar kenden. Het waren wel de stoerste kinderen van de school die dat vroegen, want we blijven natuurlijk erg eng!
Om een lang verhaal niet nog langer te maken zal ik er maar eens een eind aan breien. Maar niet voordat ik concluderend heb gesteld dat ik hier tot nu toe geen moment stilzit! We moeten natuurlijk vooral in het begin erg veel regelen. Als er eenmaal een ritme ontstaat zal dat wel veranderen, maar op dit moment zit mijn agenda al weer volgepland met introductieavondjes/welkomstfeestjes/festivals (jup, we zitten er midden in eentje nu!).
Sorry voor het lange verhaal, en het feit dat ik pas zo laat iets heb laten weten.
Geef iedereen daar maar een dikke kus en een stevige knuffel van me!
Jeroentje
Abonneren op:
Posts (Atom)