It Won´t Be Long Before Soon

Aaah, wat komt het toch ongelooflijk dichtbij!

Nog een paar dagen (11, en ik wil zeker niet de indruk wekken dat ik aan het aftellen ben) en ik zal eindelijk dit landje verlaten en mijn reis naar het mooie Japan beginnen. Terwijl ik hier bij mijn ouders op de bank zit, bijkomend van m'n laatste afscheidsfeestje en luisterend naar de mooie tunes die Cee-Lo Green voor mij gecomponeerd heeft, vraag ik me af wat ik hier nu in hemelsnaam moet opschrijven. Het is niet zo dat ik niks te vertellen heb, maar het is me net iets te duidelijk dat het moment dat ik dit bericht officieel gepost heb, ik nog een extra stapje dichterbij de reis (rest) van mijn leven ben.

Nu is het natuurlijk niet zo dat ik tegen deze reis opkijk. In tegendeel zelfs, ik heb er ongelooflijk veel zin in! Maar het feit dat ik de dagen aftel heeft niet alleen te maken met dat ik ontzettend veel zin om naar Nagasaki te gaan. Het heeft net zoveel te maken met de wetenschap dat ik alles hier voor een jaar achter zal laten. Zoals ik sommigen al verteld heb, ben ik nog nooit in Japan geweest en ben ik op dit moment meer bezig met dat wat ik achter laat dan het grote zwarte onbekende waar ik naartoe ga.


Maar als er al een moment voor self-pity is, is dit het in ieder geval niet! Ik kijk erg uit naar mijn jaartje overseas. En om specifieker te wezen, ik kijk erg uit naar de lieve Japanners die ik ga ontmoeten, de taal die ik daar nog beter ga beheersen, het lekkere eten, het feit dat ik daar nog wat zomer mag gaan genieten, het nog onbekende clubje waar ik bij zal gaan en waar vrienden ga maken, de lessen die ik ga volgen, de reizen die ik ga maken, de izakaya's die ik daar onveilig ga maken (ja Jen, Baard hoort daar zeker bij!), de lekkere chickies die mijn borsthaar gaan aanbidden. Godver, ik heb zelfs zin in iedereen die me daar voor gorilla uit gaat maken!

Last but not least, want ik wil dit bericht niet al te lang maken, wil ik graag iedereen bedanken die mijn afscheidsfeestjes hebben bijgewoond en wil ik vooral liefde sturen naar de mensen die in mijn afscheidsboekje hebben beklad met lieve wensen, tekeningen, grappen etc. You the best! En laten we vooral niet vergeten: ik ben nog niet weg voordat ik weg ben!

Home is where the heart is! Of niet, Indy?

Laters en liefde,
Jeroen

PS: Velen zullen het wel al weten, maar ik ben van plan veel te gaan filmen in 't land van de rijzende zon. Bereid je dus voor om hier vooral filmpjes te gaan zien!